گفتم ای صاحب کرامت، مرا کرامتی بیاموز!
گفت کرامت بر دو گونه است، یکی آنکه در عالم خیال از خود می فروشد و یکی آنکه در عالم خیال، خیال گشته است.
گفتم حلالِ خیال نیستم هنوز!
گفت کرامات را مراتبی هست در شان سالک، کجایی تو!؟
گفتم بهتر از آن که می شناسی نیستم. دست پروده ی تو ام! رتبه و مرتبه ام نزد توست. بر جای خود مانده، گمان که هیچ از راه نرفته ام!
گفت راه نرفته گان را نیز کراماتی هست.
گفتم در کلماتم می پیچی!
گفت از این جام بنوش!
گفتم نوشیدم!
گفت چگونه بود نوشیدن؟
گفتم سهل ترین کار ممکن!
گفت چگونه آموختی نوشیدن را؟
گفتم شاید ابتدا غریزه ای مرا به نوشیدن از سینه مادر کشاند.
گفت اکنون چگونه نوشیدی از این جام؟
گفتم قصد کردم که بنوشم، نوشیدم!
گفت آیا نازاییده ای در بطن مادر “قصد نوشیدن” را می شناسد؟
گفتم اگر حتی بشناسد، قادر به انجام نیست.
گفت صاحبان کرامت، قصد انجام کار می شناسند. در دایره های محیط و محاط بر هم، در گذر از مراتب آگاهی، سالکان در مقاصدی نو زاده می شوند. سهل ترین اعمال در هر مرحله در وادی پیشین نا ممکن می نمایند.
گفتم در این مرحله اکنون، با من از کرامات بگو!
گفت به طفل نو زاده، به این رسم که از این جام نوشیدی، اگر بنوشانی، خفه خواهد شد! سخت است برای او این سهل ِ نوشیدن!
گفتم طفل ام خواندی! سهل اش را بگو!
گفت سهل اش نیز سخت است!
گفتم هر چه هست بگو!
گفت باید قصدی را بیاموزی، قصدی دیگر در پی آن خواهد آمد! و در مراتبی نو ، مقاصدی نو تو را در بر خواهند گرفت!
گفتم چگونه؟
گفت طفل؛ نَفَس؛ حرکت؛ نوشیدن؛ خوردن؛ آموختن؛ بلوغ…
گفتم از نفس کشیدن بگو، از ابتدای ابتدا!
گفت باید قصد را بشناسی، چنان که نفس می کشی!
گفتم بگو با من، چیست این کرامت؟ ذکر و اوراد اش کدام است!؟
گفت کرامت تو این است، لب به دروغ ببند!
ذکری نیست.دروغ نگو تا ذکر شوی!
تحمل کن تا قصد خطا نگفتن را بیاموزی!
راستگویی نوشیدن جرعه ای آب گواراست. آب آیه ی حیات است. بدانسان که خشکی بیابان می سازد و آبادی ها را ویران می کند، دروغ کرامت انسانی را تباه می کند و دیو می سازد.
اگر در پی کرامتی، به قد کرمنا، صاحب کرامت شده ای به دروغ در رفتار و گفتار بر بادش مده.
گفتم دلیلی در این نکوهش شدید در دروغ هست؟
گفت در شهود هستی، شنیداری قدم نخستین است. آن که موسیقی هستی را بشنود، شنیدار است. آگاهی بواسطه ی ارسال پیام های راستین و معتبر به گوش های شنیدار متجلی می شود. دروغ، یعنی ارسال پیام نا معتبر، یعنی اخلال، یعنی خروج از تعادل!
هستی بر پایه عدل بنا شده، عدم تعادل یعنی عنصر نامعتبر. عنصر نا معتبر قطعا نیست خواهد شد که در هستی؛ هست ها هستند و کرامت دارند. هرجا فردی، گروهی یا جامعه ای اسیر دروغ شود، نابودی آنها را در کام خواهد کشید و در نابودی کرامتی نیست.
گفتم بیشتر بگو!
گفت بنای تجلی آگاهی بر راستی است. در داد و ستدی راست، آگاهی متجلی می شود. پیام هایی راست در این داد و ستد جابجا می شوند. دروغ ارسال پیام خطا و اخلال در داد و ستد است. خاطی هرکه و هر چه باشد، پیغام به او مرجوع خواهد شد. تا زمان اصلاح خطا، خاطی در دایره ی قرنطینه، از داد و ستد محروم می ماند.طفل در طفولیت می ماند و این در مثال آدمی یعنی رکود و مرگ و نیستی!
راستی تو را رشد می دهد. پیام هایت در داد و ستد آگاهی، اعتبار می یابند. کرامات سالکان چیزی جز توان معامله نقد در چرخش آگاهی نیست. معتبرند در سودای آگاهی!
گفتم چگونه؟
گفت پیغامی را ارسال میکنی. تمام ذرات هستی به آن پاسخ میگویند. در قبول یا در رد آن. قبول پیغام موجب تجلی آن می شود. عملی نمایان می شود. مقبولیت پیام بسته این است که گیرندگان پیام تا چه حد فرستنده را صادق می دانند. دعای سالک صالح صادق، یعنی ارسال پیام از منبعی معتبر. دعای دو همدل صالح یعنی منبعی، پیام منبعی دیگر را تایید کرده و دعای جمعی صادق یعنی ارسال پیامی با اعتبار بالا. به گمانت اعتبار پیام های آنان که به دروغ آلوده اند چقدر است!؟ بی شک هرچه بخواهند انجام نخواهد شد.
نخستین کرامت این است که دروغ نگویی!
نخستین این است که نفس بکشی، زنده ماندن به تو فرصت هایی نو عطا خواهد داد.
گفتم ساحران چه می کنند؟ آنچه می کنند آیا از جنس کرامات است؟
گفت اعتبار دروغ از راست است. دروغ را به گمان راست می پذیریم.ساحران دروغ را راست می نمایانند.
گفتم یعنی چه؟
گفت راستی شیرینی شهد است. دروغ تلخی زهر، زهر را در شهد می ریزند. شیرین می نوشی و تلخ می میری!
گفت در ارسال پیام، ساحران تن فروشی می کنند در داد و ستد آگاهی. منابع ارسال پیام خود از جنس آگاهی اند. ساحران پیغام ها را در تکه از وجود خود پیچیده ارسال می کند.مهر تایید می گیرند، خواسته ی خود را متجلی می کنند. جنس سحر، خود از جنس دروغ است. دروغ کرامت نیست و آنچه را کرامتی نیست. محکوم به نابودی است. سحر در واقع، گونه ای از تجلی ناپایدار نابودی است. وهم است در برابر خیال! ساحران در سحر قسمتی از آگاهی وجودی خود را هدر می دهند.
گفتم چه هست در این چنین معامله ی بی سود و زیان آور؟
گفت خلسه ی کاهش آگاهی! چیزی ست توصیف ناپذیر!
گفتم مشوق سالکان در راستی در گفتار و عمل چیست؟
گفت سالکانِ شنیدار، شکل پیام را رویت می کنند. مشتاقند به رویت زیبایی. شعف دارند واسطه باشند تجلی زیبایی را. در کرامات ایشان مفسده ای نیست و قصد خیر را می شناسند.
گفتم قدم اول؟
گفت میان راست و دروغ مرزی هست از سکوت!
مقیم شو در سکوت!
تو نیز از جنس آگاهی هستی!
در تبادل آگاهی بی شک به تو نیز پیغامی خواهد رسید!
پاسخ ات گفتاری راستین خواهد بود!
گفتار راستین، ذکر است!
ذاکر می شوی به آموختن ذکر!
تمام ذرات هستی در ذکرند!
کرامتی بالاتر از ذکر نیست!
کرامت برترین فرستاده ذکر است!
ذکر نجوای جاودان است!
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ!
گفتم راست گفت خداوند والا مرتبه!
گفت راستی ابتدا و انتهای کرامت است.
غلامرضارشیدی
آذر ۸۹
